Apakah Antifoam dalam rawatan air sisa?

Antibuih, juga dikenali sebagai defoamer, ialah bahan tambahan kimia yang digunakan dalam proses rawatan air sisa untuk mengawal pembentukan buih.Buih adalah isu biasa dalam loji rawatan air sisa dan boleh timbul daripada pelbagai sumber seperti bahan organik, surfaktan, atau pengadukan air.Walaupun buih kelihatan tidak berbahaya, ia sebenarnya boleh menghalang kecekapan proses rawatan air sisa dengan mengganggu operasi peralatan, mengurangkan keberkesanan rawatan kimia dan berpotensi menyebabkan masalah limpahan atau pemindahan.

Ejen antifoam berfungsi dengan menstabilkan buih buih, menyebabkan buih itu runtuh atau bergabung, dengan itu mengurangkan jumlah buih dan menghalangnya daripada mengganggu proses rawatan.Ejen ini biasanya terdiri daripada campuran surfaktan, minyak, silikon, atau bahan hidrofobik lain.Apabila ditambah ke dalam air sisa, agen antifoam berhijrah ke permukaan buih dan mengganggu ketegangan permukaan, yang membawa kepada pecah buih buih.

Terdapat beberapa jenis agen antifoam yang digunakan dalam rawatan air sisa, masing-masing mempunyai sifat dan aplikasi khususnya sendiri:

Antifoam berasaskan silikon:

Ini adalah antara ejen antifoam yang paling biasa digunakan kerana keberkesanannya merentasi pelbagai keadaan.Antibuih berasaskan silikon adalah stabil, tidak larut dalam air, dan boleh dirumuskan agar serasi dengan pelbagai proses rawatan air sisa.

Kelebihan organosilicon defoamers:

Lengai kimia yang baik, tidak bertindak balas dengan bahan lain, boleh digunakan dalam sistem berasid, beralkali dan masin

Lengai fisiologi yang baik, sesuai digunakan dalam industri makanan dan farmaseutikal, bebas pencemaran kepada alam sekitar

Kestabilan haba sederhana, turun naik yang rendah, dan boleh digunakan pada julat suhu yang luas

Kelikatan rendah, merebak dengan cepat pada antara muka gas-cecair

Ketegangan permukaan adalah serendah 1.5-20 mN/m (air ialah 76 mN/m)

Tidak larut dalam surfaktan sistem berbuih

Dos yang rendah, kelikatan rendah dan mudah terbakar yang rendah

Antibuih polimer:

Ejen antifoam ini berasaskan polimer yang mengganggu pembentukan buih dengan menjerap ke permukaan buih buih dan mengubah kestabilannya.Antifoam polimer sering digunakan dalam situasi di mana agen antibuih tradisional mungkin tidak berkesan, seperti dalam keadaan air sisa yang sangat beralkali atau berasid.

Antibuih lain:

Dalam sesetengah kes, antifoam berasaskan silikon mungkin tidak sesuai kerana kebimbangan teknologi atau keperluan proses tertentu.Antifoam bukan silikon, seperti antibuih berasaskan minyak mineral atau asid lemak, menawarkan alternatif yang mungkin lebih mesra alam atau lebih sesuai untuk aplikasi tertentu.

Antibuih serbuk:

Sesetengah agen antifoam boleh didapati dalam bentuk serbuk, yang boleh memberi manfaat dalam aplikasi di mana aditif cecair tidak praktikal atau di mana aktiviti antifoam yang berpanjangan diperlukan.

Pemilihan agen antibuih yang sesuai bergantung pada faktor seperti sifat air sisa, proses rawatan khusus yang digunakan, keperluan peraturan dan pertimbangan kos.Di samping memilih agen antifoam yang betul, dos dan kaedah penggunaan yang betul adalah penting untuk memastikan kawalan buih yang berkesan tanpa menjejaskan prestasi rawatan air sisa.

Walaupun agen antifoam berkesan dalam mengawal buih dalam proses rawatan air sisa, adalah penting untuk menggunakannya dengan bijak untuk mengelakkan akibat yang tidak diingini seperti gangguan terhadap proses rawatan biologi atau pembebasan bahan berbahaya ke alam sekitar.Pemantauan tetap paras buih dan pelarasan dos antifoam mengikut keperluan boleh membantu mengoptimumkan kawalan buih sambil meminimumkan sebarang kesan negatif terhadap kecekapan rawatan air sisa dan pematuhan alam sekitar.